تقدیم به دخترم سوفیا

سلام نفسم خوبی دختر گلم دیگه جون مبارزه با دلتنگی رو ندارم دخترکم این دلتنگی خیلی قوی شده تو کجا هستی که با وجودت به من نیروی مبارزه با هر دردی رو بدی هر چی زمان بدون تو سپری می شود من بیشتر در حسرت دیدنت بال بال می زنم آغوش گرمت را می خواهم دخترکم آرزو دارم که تو را در آغوشم پنهان کنم و با غرور بی پایان شکست دادن این دلتنگیهام رو جشن بگیرم ولی بابا در حال حاظر برنده این نبرد این دلتنگیهاست که تمام وجودم را احاطه کرده هر روز که صدای تو رو از پشت تلفن می شنوم بیشتر غرق دلتنگیها می شوم تنها دلخوشی من بو کردن لباسهای  تنت است و دیدن عکسهات مامان هم خیلی بی تابی می کنه و این دلتنگی هم مامان رو اسیر...

سلام نفس سلام عمرم سلام مونسم سلام زندگی سلام دخترکم منو ببخش مهربانم از اینکه برایت ننوشتم آخه وقتی کنارت هستم برای من دلتنگی معنی ندارد سال ۸۹ هم به پایان رسید سالی که برای من پر از خاطره بود سالی که استرس را با تمام وجودم احساس کردم، سالی که نام پدر ر ا با بند بند وجودم تجربه کردم،سالی که حضورت به آن زیبائی بخشید سوفیا ممنونم ممنونم از اینکه با حضورت،نام پدر را به من هدیه کردی روز ۲۶ اسفند ماه ۸۹ بود که تمام غم و دلتنگیهام را درون ساکی در بسته ریختم و بار سفر بستم،مدتی که نبودی بی نهایت دلتنگت بودم و این دلتنگیها به من آموخت که پایان هر چیز بی نهایت نیست و تو دخترم، مرز بی نهایت را بر...

به نام آنکس که سوفیا را به ما هدیه کرد مثل همشه به بزرگواری خودت ببخشم پروردگارم از ابتدا تا به حال بی نامت آغاز می کردم سرآغاز نوشته هایم را برای دخترم بی نامت شادی می کردم بی نامت دلتنگی می کردم و غافل از اینکه هدیه تو این دلتنگیها و شادیها رو برای من رقم می زد غافل که نه بهتر است بگویم فراموش کار آخه نمی شه این همه نعمت را ببینم و غفلت کنم در شکر گذاریت و اما ششمین روز از فروردین ماه ۹۰ روزی که از پایان چهارمین ماه آفرینشت استرس رسیدنش را داشتم ششم فروردین اولین روز بعد از تعطیلات اولیه عید بود ساعت ۸ صبح من و شما و مامان بزرگ هاجر از خونه خاله مریم زدیم بیرون تو در آغوش من در خواب ناز و من در ...

به نام آنکس که آفرید تاآفریده هایش را دوست بداریم سلام دخترکم دیروز خاله زیبا تماس گرفت که چرا چیز جدیدی توی وبلاگ ثبت نکردم می دونی بابا توی مدتی که دوباره از تو جدا بودم باخودم قهر کرده بودم وقتی من و مامان  از تهران برگشتیم به دلیل اینکه هم من سر کار بودم  هم مامان و مامان زینت هم مسافرت بود به اجبار شما را نزد مامان هاجر تهران  گذاشتیم تا اینکه با خود مامان هاجر برگردید. بعضی وقتها راهی وجود نداره برای فرار از دلتنگیها دیگه نمی خوام از دوران نبودنت چیزی بنویسم که بی نهایت سخت بود پنج شنبه ۱۸ فروردین ماه ۹۰ ساعت ۱۶:۲۰ فرودگاه دیگه تحمل نگاه کردن به ثانیه شمار ساعتم را نداشتم چه برسدبه دقیقه و ساعت ...